Мен сенсиз яримтаман. Жисмим хам, калбим хам. Факат сен билан бир бутун бўламан... Рухим сенинг рухингла хаёт, жисмим сенинг жисмингла бархаёт. Мен сенсиз хеч кимман, йўкман. Сен туфайли инсонман, борман. Билсанг, сенсиз холим абгор, кўнглим нотинчу бекарор. Сени топиш, висолингга етиш истагида ориукаман, сени кўрмай, кўзларингга бокмай ўтиб кетишдан кўркаман... Такдир пардаларин калин ташлади, бу билан кўнглим кўзларини ёшлади. Кун келиб, бу пардалар кўтарилиб, ортидан сенинг латиф каддинг, нурли чехранг кўринишини интиклик билан кутаман. Рухим сен томонга талпинади, юракда согинчим тобора ортади... Раббим сенинг лутфу карамингдан умидворман… Эй малак. Сен хам, сени хали кўрмай туриб, хажрингда куйиб кул бўлаётган, хазон янглик ранглари саргаяётган, шундог ёнгинангда турган “ўзингга” рахм кил…
Тугилибман хамон йўлдаман, Гохо богу гохо чўлдаман, Бир бора кўрмадим юзингни, Лек сен хакда ширин ўйдаман.
Гўзалим сени качон кўрмок бор, Дийдорингга качон, качон тўймок бор, Ёрим сабр косам тўлиб колмасдан, Тезрок дуо килгин чин дилдан бир бор...
Сени кутаман....
|